Om 10:00 uur kom ik in het centrum van Sxc3xb6ll. De moderator loopt druk te praten en er is muziek. De zon is doorgekomen en ik ga even heerlijk op een bankje in de zon zitten.
Wanneer ik m'n tas heb ingeleverd bij het afgiftepunt maak ik wat foto's van het startgebied. Een duitstalige man biedt aan om een foto te maken. Ik bind een gesprekje met hem aan en hij vertelt dat hij alleen de 10 en 21,1 loopt. Vandaag is hij de fotograaf van zijn loopclub. Grappig dat ik hem vandaag een paar keer langs het parcours zie staan en hij me telkens aanmoedigt (mein Freund aus Holland).
Iedereen is zo vlak voor de start met z'n eigen ding bezig. Maar zoals meestal bij dit soort lopen een grote mate van ontspanning.
Het valt me wel vaker op dat de beide rappe Kenianen (Bett en Bitok) nogal geisoleerd staan en ook nooit door de speaker geinterviewd worden. Zouden ze geen engels spreken?
Wat bij dit soort wedstrijden wel leuk is dat je gewoon heel dichtbij de wereldtoppers kunt komen. Verschillende mensen laten zich samen met Jonathan Wyatt op de gevoelige plaat vastleggen.
Vlak voor de start meldt de speaker dat de start nog even uitgesteld is omdat de helicopter met cameraman er nog niet is. Uiteindelijk starten we pas bijna een half uur later...
Je ziet verschillende mensen nog weer even naar het toilet gaan, toch lastig wanneer je vaste patroon doorbroken wordt. Ik heb er zelf ook last van, na een paar km moet ik ook even afwateren.
Weer iemand in het startvak die aanbiedt een foto te maken.
We zijn weg, eerst een rondje van 8 km om vervolgens weer door Sxc3xb6ll te komen.
Met de 100-marathon-man rechts sprak ik een tijdje. Hij heeft verschillende marathons in Nederland gelopen. Hij knoopt echt met iedereen een praatje aan.
Bij het verlaten van Sxc3xb6ll kom ik langs deze herriemakende mensen. Ongelooflijk wat een kabaal er van die koeienbellen afkomt.
Ik kan nog net deze parachutist vastleggen bij het landen.
Op veel hoekjes vind je wel supporters. Het verschil met Nederland is dat ze vaak ook aanmoedigen, joelen en geduld hebben en niet te snel weggaan.
10 km punt
Scheffau, met daarachter het schitterende Wilderkaiser Gebirge.
Bij Ellmau na 21km gaan we de bergen in. Ik heb totnogtoe niet echt lekker gelopen, het lopen in de open zon doet me geen goed. Ik pik bij de 19,5km drankpost een eigen flesje op dat ik heb laten klaarzetten. Maar de eerste slokken staan me tegen. Een beetje misselijk en de bergen moeten nog komen....
En het wordt nu echt klimmen, gelukkig wel aan de koude kant van de berg. Ik laat het (wandel)tempo zo ver zakken dat m'n maag weer tot rust kan komen en ik nog wel van de rest van de tocht kan genieten.
De beklimming van de Hartkaiser gaat desondanks erg moeizaam. Hierboven is een drankpost waar een meisje ruim van tevoren vraagt wat je wil drinken en roept dat dan door naar boven. Leuk! Ik wil alleen niet direct doorlopen maar even een pauze.
Het blijft ook hierna klimmen.
Uitgestapt? Nee hoor, het parcours gaat hier echt over het terras van een restaurant. Maar die etensgeuren doen me bijna .....
Prachtig uitzicht op besneeuwde toppen!
Wel heel bijzonder... Kan me niet voorstellen dat dit bootje genoeg wind krijgt.
Door het rustig afdalen komt m'n maag weer tot rust en begin ik me beter te voelen. Da's maar goed ook, ik moet nog naar de top daarboven.
Veel recreatie in dit gebied, zeker met zulk mooi weer. Leerpaden, speelwerktuigen, bankjes enz.
De twee mannen op de achtergrond blazen op hun trompetten en brengen een prachtig stuk ten gehore. Ik zou er zo even voor willen gaan zitten.
Hexenwasser, op 39km. Een themaparkje met water en heksen.
Na het nemen van deze hindernis volgt dxc3xa9 hindernis van deze dag: de beklimming van de Hohe Salve, 650m klimmen in iets meer dan 3km.
Omdat het klimmen zoveel tijd kost hebben ze hier maar bordjes op elke 500m gezet. Kunnen ze beter niet doen, ik dacht dat 40km er al aan kwam.
Deze RedBull auto pakt flink uit... met afgrijselijke muziek. "Snel" verder.
Deze 2 enthousiaste Nederlandse dames moedigen iedereen aan in het neder-duits. Ik vraag of ze Nederlands zijn. "Kun je dat horen dan?". Zij hebben de Nordic wedstrijd gedaan.
Na 5 uur en 40 minuten loopgenot bereik ik de finish. Volledig onverwacht krijg ik op deze plek nog wel even braakneigingen maar die gaan gelukkig snel weer weg.
Na afloop spreek ik nog even Ben van der Giessen van Voorne Atletiek die 2 minuten na mij finisht. Hij heeft ook de nodige last van misselijkheid gehad.
Ik geniet nog een poosje van het mooie uitzicht met een flinke beker cola.
Wanneer ik weer met de kabelbaan naar beneden ga en nog een kilometertje naar het huisje moet wandelen valt me op dat ik niet een echt after-marathon-vermoeidheid heb. Maar dat zal wel door het rustige lopen komen.
Morgen een halve marathon om de Walchsee, en het wordt nog warmer...
